کم خونی همولیتیک

توسط Rosemarie Tremblay-LeMay MD FRCPC
ممکن است 1، 2024

کم خونی همولیتیک وضعیتی است که در آن سیستم ایمنی بدن به آن حمله می کند و آسیب می بیند گلبول های قرمز (RBC) در خون گلبول های قرمز آسیب دیده یا در طحال یا کبد برداشته می شوند یا در خون از بین می روند. این فرآیند همولیز ایمنی نامیده می شود و به مرور زمان منجر به کاهش سطوح RBC در خون می شود.

علت کم خونی همولیتیک چیست؟

بیماری هایی که می توانند باعث کم خونی همولیتیک شوند شامل بیماری های خود ایمنی مانند لوپوس ، سرطان خون مانند لنفوم غیر هوچکینو عفونت های مزمن مانند HIV و مرض سل.

انواع کم خونی همولیتیک

پزشکان کم خونی همولیتیک را بر اساس محرک شروع کننده بیماری به دو گروه - همولیز خودایمنی و همولیز آلی ایمنی تقسیم می کنند.

همولیز خود ایمنی

همولیز خودایمنی زمانی ایجاد می شود که سیستم ایمنی نتواند گلبول های قرمز را به عنوان یک قسمت طبیعی بدن تشخیص دهد و به آنها حمله کند. این واکنش خود ایمنی نامیده می شود. به طور مشابه، آنتی بادی هایی که به گلبول های قرمز می چسبند، اتوآنتی بادی نامیده می شوند. بسیاری از شرایط می توانند منجر به همولیز خود ایمنی از جمله لنفوم، عفونت ها (به ویژه HIV، مایکوپلاسما پنومونیو برخی داروها. سایر بیماری‌های خودایمنی مانند لوپوس اریتماتوز سیستمیک نیز می‌توانند آنتی‌بادی‌هایی علیه گلبول‌های قرمز تولید کنند که منجر به همولیز ایمنی می‌شود.

برخی از آنتی بادی های خودکار در دمای طبیعی بدن به RBC می چسبند. این اتوآنتی بادی ها نوعی کم خونی به نام کم خونی همولیتیک خود ایمنی گرم ایجاد می کنند. در مقابل ، برخی از آنتی بادی های خودکار فقط در دماهای پایین تری که معمولاً در دست و پا اتفاق می افتد می توانند به گلبول های قرمز بچسبند. این اتوآنتی بادی ها باعث ایجاد نوعی کم خونی به نام کم خونی همولیتیک خود ایمنی واسطه آگلوتینین سرد می شوند.

بیماری به نام هموگلوبینوری سرد پاروکسیسمال که بیشتر در کودکان پس از عفونت ایجاد می شود نیز به دلیل نوع خاصی از آنتی بادی است که در دمای سردتر اندام ها به گلبول های قرمز می چسبد و هنگامی که به مناطق گرمتر بدن برمی گردد ، سیستم ایمنی بدن فعال می شود.

همولیز آلیوایمیون

همولیز ایمنی همچنین می تواند زمانی ایجاد شود که پروتئین هایی که به طور معمول در بدن یافت نمی شوند وارد جریان خون شوند. هنگامی که پروتئین های خارجی توسط بدن شناسایی می شوند ، واکنش آللوایمیونی ایجاد می کنند ("allo" به معنی دیگر).

زمانی که نوزاد پروتئین‌های خون (RhD یا ABO) را از پدر به ارث می‌برد که متفاوت از مادر است، یک واکنش آلئوایمنی ممکن است رخ دهد. هنگامی که فرد تزریق خونی را دریافت می کند که با گروه خونی او سازگاری ندارد، واکنش آلویمیون نیز ممکن است رخ دهد. خوشبختانه، به لطف داروهای پیشگیرانه و آزمایش های دقیق، هر دوی این موقعیت ها اکنون نادر هستند.

پزشکان چگونه همولیز ایمنی را آزمایش می کنند؟

پزشکان می توانند با جستجوی اتوآنتی بادی ها در خون، همولیز ایمنی را آزمایش کنند.

دو نوع آزمایش را می توان برای جستجوی اتوآنتی بادی انجام داد:

• آزمایش مستقیم آنتی گلوبولین
• آزمایش آنتی گلوبولین غیر مستقیم

سایر آزمایش‌های خون می‌توانند به دنبال مواد آزاد شده از گلبول‌های قرمز آسیب‌دیده مانند بیلی روبین غیرمستقیم و لاکتات دهیدروژناز (LDH) باشند. یک پروتئین تخصصی به نام هاپتوگلوبین نیز ممکن است اندازه گیری شود. هاپتوگلوبین به هموگلوبین آزاد در خون می چسبد تا آن را از بین ببرد. از آنجایی که مقدار هموگلوبین آزاد در خون با آسیب یا تخریب گلبول های قرمز در داخل رگ ها افزایش می یابد، همولیز داخل عروقی باعث کاهش سطح هاپتوگلوبین می شود.

هنگامی که نمونه خون زیر میکروسکوپ بررسی می شود، آسیب شناس شما ممکن است تعداد افزایش یافته گلبول های قرمز جوان (نابالغ) را ببیند. گلبول های قرمز نابالغ بزرگتر و ارغوانی تر هستند، در حالی که گلبول های قرمز بسیار نابالغ هنوز هسته دارند. نوعی از RBC به نام اسفروسیت که بسیار گرد و تیره تر از گلبول های قرمز طبیعی است نیز دیده می شود.

درباره این مقاله

پزشکان این مقاله را برای کمک به خواندن و درک گزارش آسیب شناسی خود نوشتند. تماس با ما اگر در مورد این مقاله یا گزارش آسیب شناسی خود سؤالی دارید. خواندن این مقاله برای معرفی کلی تر بخش های گزارش پاتولوژی معمولی.

سایر منابع مفید

اطلس آسیب شناسی