Immunohistochemia (IHC)

Immunohistochemia (IHC) to szeroko stosowany test laboratoryjny, który polega na użyciu przeciwciał w celu wykrycia specyficznych antygenów (białek) w komórkach w skrawkach tkanek. Patolodzy wykorzystują ten test do sprawdzenia rozmieszczenia i lokalizacji określonych białek w różnych częściach tkanki, dostarczając w ten sposób cennych informacji diagnostycznych, prognostycznych i prognostycznych.

Jak działa immunohistochemia?

Zasada immunohistochemii opiera się na specyficznym powinowactwie wiązania pomiędzy przeciwciałem i jego antygenem. Przeciwciało jest zaprojektowane tak, aby celować i wiązać się z konkretnym białkiem będącym przedmiotem zainteresowania w próbce tkanki. Po związaniu interakcja ta jest wizualizowana za pomocą systemu detekcji, w wyniku czego powstaje kolorowy lub fluorescencyjny sygnał, który można zobaczyć pod mikroskopem.

Etapy immunohistochemii

1. Przygotowanie próbek: Pobiera się próbki tkanek, często w całości biopsja lub chirurgiczne resekcja, a następnie naprawiony, aby zachować architekturę tkanki. Formalina jest powszechnie stosowanym utrwalaczem. Tkankę zatapia się w wosku parafinowym, aby ułatwić cięcie.
2. Dzielenie na kawałki: Blok tkanki zatopiony w parafinie jest cięty na cienkie skrawki (zwykle o grubości 4-5 mikrometrów) za pomocą mikrotomu. Skrawki te umieszcza się na szkiełkach mikroskopowych w celu barwienia.
3. Odparafinowanie i ponowne nawodnienie: Szkiełka poddaje się obróbce w celu usunięcia parafiny i ponownego nawodnienia tkanek, zazwyczaj przy użyciu ksylenu (lub jego alternatyw), a następnie stopniowanych alkoholi.
4. Odzyskiwanie antygenów: Wiele antygenów zostaje maskowanych podczas procesu utrwalania. Odzyskiwanie antygenu obejmuje obróbkę skrawków ciepłem lub enzymami w celu odsłonięcia tych miejsc antygenowych i udostępnienia ich przeciwciałom.
5. Blokowanie: Nieswoiste miejsca wiązania są blokowane przy użyciu roztworu białka, aby zapobiec niespecyficznemu wiązaniu się przeciwciała pierwszorzędowego, co mogłoby prowadzić do fałszywie dodatnich wyników.
6. Inkubacja przeciwciał pierwotnych: Szkiełka inkubuje się z przeciwciałami pierwotnymi, które są specyficzne dla danego antygenu. Ten etap umożliwia przeciwciału związanie się z docelowym antygenem w tkance.
7. Wykrywanie: Po wypłukaniu niezwiązanego przeciwciała pierwszorzędowego dodaje się przeciwciało drugorzędowe. Przeciwciało to jest sprzężone z enzymem (takim jak peroksydaza chrzanowa lub fosfataza alkaliczna) lub znacznikiem fluorescencyjnym i ma za zadanie wiązać się z przeciwciałem pierwszorzędowym. Następnie obecność przeciwciał wtórnych wizualizuje się za pomocą reakcji kolorymetrycznej (w przypadku przeciwciał skoniugowanych z enzymem) lub fluorescencji (w przypadku przeciwciał znakowanych fluorescencyjnie). Do detekcji kolorymetrycznej dodaje się substrat, który enzym przekształca w widoczny, kolorowy produkt w miejscu interakcji antygen-przeciwciało.
8. Barwienie kontrastowe: Aby poprawić wizualizację architektury tkanki, na szkiełko zwykle nakłada się łagodne barwienie kontrastowe (np. hematoksyliną), barwiąc komórki jądra z kontrastowym kolorem.
9. Montaż i wizualizacja: Szkiełko przykrywa się szkiełkiem nakrywkowym, a wybarwioną tkankę bada się pod mikroskopem świetlnym lub fluorescencyjnym. Lokalizacja, intensywność i wzór barwienia zapewniają wgląd w obecność i rozmieszczenie antygenu w tkance.

Konsultacje

Immunohistochemia odgrywa zasadniczą rolę w diagnostyce patologii w identyfikowaniu rodzaju i pochodzenia komórek nowotworowych, diagnozowaniu chorób zakaźnych i różnicowaniu podobnie wyglądających schorzeń.

Dzięki swojej zdolności do specyficznej identyfikacji białek w złożonej architekturze tkanek, immunohistochemia stała się niezbędnym narzędziem w patologii, znacząco wpływającym na diagnostykę, prognozowanie i rozwój terapii celowanych.

Wzory ekspresji w immunohistochemii

W immunohistochemii wzory barwienia - jądrowe, cytoplazmatyczne i błonowe - odnoszą się do lokalizacji antygenu (białka) w różnych przedziałach komórki. Każdy wzór zapewnia cenny wgląd w funkcję białka i typ komórek wyrażających białko.

Wyrażenie nuklearne

Ekspresja jądrowa zachodzi, gdy barwienie IHC jest zlokalizowane w komórce jądro, gdzie zachodzi synteza DNA i RNA i znajduje się wiele białek regulatorowych. Przykłady białek wykazujących ekspresję jądrową obejmują czynniki transkrypcyjne, receptory jądrowe i białka zaangażowane w replikację i naprawę DNA. Na przykład receptor estrogenowy (ER) w komórkach raka piersi wykazuje zabarwienie jądrowe, ponieważ działa jako czynnik transkrypcyjny regulujący ekspresję genów.

Barwienie jądrowe ma istotne znaczenie w diagnozowaniu chorób związanych ze zmianami w ekspresji genów lub regulacji cyklu komórkowego. Jest to szczególnie ważne w przypadku nowotworów, w przypadku których obecność lub brak białek jądrowych, takich jak receptory hormonalne, może wpływać na decyzje dotyczące leczenia.

Ekspresja cytoplazmatyczna

Ekspresję cytoplazmatyczną obserwuje się, gdy barwienie jest rozłożone w całym organizmie cytoplazma, część komórki otaczająca jądro i zawiera różne organelle i cytoszkielet.
Przykłady białek wykazujących ekspresję cytoplazmatyczną obejmują enzymy, białka strukturalne i pewne cząsteczki sygnalizacyjne. Przykład zawiera cytokeratyny, które są białkami włókien pośrednich występującymi w cytoplazmie komórek nabłonkowych.

Barwienie cytoplazmy pomaga zidentyfikować komórki wytwarzające określone białka biorące udział w metabolizmie, sygnalizacji lub strukturze komórkowej. Informacje te mogą mieć kluczowe znaczenie w diagnozowaniu i klasyfikacji nowotworów, zrozumieniu chorób metabolicznych i identyfikacji czynników zakaźnych.

Wyrażenie błonowe

Ekspresja błonowa odnosi się do barwienia zlokalizowanego w błonie komórkowej, granicy oddzielającej komórkę od środowiska zewnętrznego i pośredniczącej w komunikacji z innymi komórkami i macierzą zewnątrzkomórkową. Przykłady białek wykazujących ekspresję błonową obejmują receptory błonowe, transportery i cząsteczki adhezyjne komórek. Dobrze znanym przykładem jest HER2/neu nadekspresja w niektórych rakach piersi, gdzie białko HER2 jest wykrywane jako wzór barwienia błony.

Barwienie błonowe jest szczególnie ważne przy identyfikacji komórek odpowiadających na sygnały zewnątrzkomórkowe lub biorących udział w interakcjach komórka-komórka lub komórka-macierz. W onkologii obecność specyficznych białek błonowych może wskazywać na agresywność nowotworu i jego podatność na terapie celowane.

Zrozumienie tych wzorców ekspresji ma fundamentalne znaczenie w zastosowaniu immunohistochemii w diagnostyce patologicznej. Umożliwia patologom stawianie precyzyjnych diagnoz, zrozumienie patofizjologii chorób i informowanie o strategiach leczenia. Na przykład określenie obecności ER (wyrażenie jądrowe) i HER2 (ekspresja błonowa) w komórkach raka piersi ma kluczowe znaczenie przy podejmowaniu decyzji odpowiednio o terapii hormonalnej i terapii celowanej.

Typowe markery immunohistochemiczne

CD34

Cytokeratyna 7 (CK7)

Cytokeratyna 20 (CK20)

Desmin

Receptor estrogenowy (ER)

CAT-3

Ki-67

MIB-1

p16

p63

p53

p40

Receptor progesteronu (PR)

S100

SOX-10

TTF-1

O tym artykule

Lekarze napisali ten artykuł, aby pomóc Ci przeczytać i zrozumieć raport patologiczny. Kontakt jeśli masz pytania dotyczące tego artykułu lub raportu patologicznego. Pełne wprowadzenie do raportu patologicznego można znaleźć w artykule ten artykuł.

Inne przydatne zasoby

Atlas patologii