آدنوکارسینوم روده بزرگ

توسط Jason Wasserman MD PhD FRCPC و Zuzanna Gorski MD
ژانویه 15، 2024

---

آدنوکارسینوم تهاجمی (همچنین به عنوان آدنوکارسینوم کولون شناخته می شود) شایع ترین نوع سرطان روده بزرگ است. از سلول هایی تشکیل شده است که به طور معمول سطح داخلی روده بزرگ را می پوشانند. این نوع سرطان اغلب در یک پولیپ مانند یک آدنوم لوله ای, آدنوم توبولویلوس، یا آدنوم پرز.

این مقاله به شما کمک می کند تا تشخیص و گزارش آسیب شناسی خود را برای آدنوکارسینوم مهاجم کولون درک کنید.

روده بزرگ

روده بزرگ بخشی از دستگاه گوارش و اولین قسمت روده بزرگ است. این یک لوله توخالی طولانی است که از انتهای روده کوچک شروع شده و به راست روده ختم می شود. کولون به چهار قسمت صعودی (راست)، عرضی، نزولی (چپ) و سیگموئید تقسیم می شود. نقش مهمی در پردازش مواد زائد و جذب آب، الکترولیت ها و برخی ویتامین ها دارد. آدنوکارسینوم تهاجمی می تواند در هر بخشی از روده بزرگ ایجاد شود.

چه چیزی باعث آدنوکارسینوم مهاجم در روده بزرگ می شود؟

اعتقاد بر این است که آدنوکارسینوم مهاجم در روده بزرگ به دلیل ترکیبی از عوامل محیطی و ژنتیکی ایجاد می شود. عوامل خطر ثابت شده عبارتند از مصرف بیش از حد گوشت های فرآوری شده، گوشت قرمز و الکل. افرادی که چربی اضافی بدن دارند نیز در معرض افزایش خطر ابتلا به این نوع سرطان هستند. طولانی مدت التهاب در روده بزرگ، که می تواند در بیماری التهابی روده (کولیت اولسراتیو و بیماری کرون) دیده شود، همچنین با افزایش خطر ابتلا به آدنوکارسینوم تهاجمی همراه است.

علائم آدنوکارسینوم مهاجم کولون چیست؟

علائم آدنوکارسینوم مهاجم به محل تومور در روده بزرگ بستگی دارد. تومورهای روده بزرگ (کولون نزولی) یا رکتوم می توانند باعث تغییر در عادات روده، مدفوع خونی، درد شکم یا نفخ شوند. تومورهای روده بزرگ راست (کولون صعودی) ممکن است تا زمانی که تومور خیلی بزرگ نشده یا به سایر قسمت‌های بدن گسترش پیدا کند، هیچ علامتی ایجاد نکند.

آدنوکارسینوم تهاجمی از کجای روده بزرگ شروع می شود؟

آدنوکارسینوم تهاجمی کولون ناشی از سلولهای اپیتلیال معمولاً در سطح داخلی روده بزرگ یافت می شود. این سلول های اپیتلیال به هم متصل می شوند تا ساختارهایی به نام غدد. غدد، همراه با لایه زیرین و muscularis mucosae، لایه نازکی از بافت به نام مخاط را تشکیل می دهند. هنگامی که سلول های تومور به طور کامل در داخل مخاط قرار دارند، این وضعیت نامیده می شود دیسپلازی درجه بالا.

دیسپلازی درجه بالا یک وضعیت غیر تهاجمی و پیش سرطانی در نظر گرفته می شود و سلول های تومور نمی توانند متاستاز کردن (گسترش) به سایر اعضای بدن. با این حال، همانطور که تومور رشد می کند و سلول ها به لایه های زیرین بافت حمله می کنند، تشخیص به آدنوکارسینوم تهاجمی تغییر می کند. برخلاف دیسپلازی درجه بالا، سلول‌های تومور در کارسینوم مهاجم می‌توانند متاستاز بدهند (گسترش کنند) گره های لنفاوی و سایر قسمتهای بدن.

ویژگی های میکروسکوپی این تومور

تحت بررسی میکروسکوپی، آدنوکارسینوم تهاجمی کولون شامل گروه های غیر طبیعی است. سلولهای اپیتلیال معمولاً با اندازه های ثابت مرتب می شوند غدد (که ممکن است شبیه به غدد معمولی در روده بزرگ)، لانه ها یا ورقه ها باشد.

در گزارش پاتولوژی خود برای آدنوکارسینوم مهاجم کولون به دنبال چه چیزی باشید:

تمایز مخاطی

آسیب شناسان از اصطلاح تمایز موسینوس برای توصیف تومورهایی استفاده می کنند که حاوی مقدار زیادی خارج سلولی هستند موسین. موسین نوعی پروتئین تخصصی است که هم توسط سلول های طبیعی و هم سلول های تومور ساخته می شود. خارج سلولی به این معنی است که موسین در خارج از سلول های تومور دیده می شود. اگر بیش از 50 درصد تومور از موسین تشکیل شده باشد، تومور نامیده می شود آدنوکارسینوم مخاطی.

درجه بافت شناسی

آدنوکارسینوم تهاجمی کولون به سه درجه تقسیم می‌شود - با تمایز خوب، تمایز متوسط ​​و با تمایز ضعیف. درجه بر اساس درصد سلول های توموری است که ساختارهای گردی به نام دارند غدد. توموری که هیچ غده ای تشکیل نمی دهد تمایز نیافته نامیده می شود. درجه مهم است زیرا تومورهای با تمایز ضعیف و تمایز نیافته تمایل به رفتار تهاجمی دارند. به عنوان مثال، این تومورها بیشتر احتمال دارد به آنها گسترش یابد گره های لنفاوی و سایر قسمتهای بدن.

• تمایز خوب: بیش از 95 درصد تومور از غدد تشکیل شده است. آسیب شناسان نیز این تومورها را درجه 1 توصیف می کنند.
• تمایز متوسط: 50 تا 95 درصد تومور از غدد تشکیل شده است. آسیب شناسان نیز این تومورها را درجه 2 توصیف می کنند.
• تمایز ضعیف: کمتر از 50 درصد تومور از غدد تشکیل شده است. آسیب شناسان نیز این تومورها را درجه 3 توصیف می کنند.
• تمایز نیافته: تعداد بسیار کمی از غدد در هر نقطه تومور دیده می شود.

عمق تهاجم و مرحله تومور پاتولوژیک (pT)

در آسیب شناسی، اصطلاح تهاجم گسترش سلول های سرطانی به اندام ها یا بافت های اطراف محل شروع تومور را توصیف می کند. زیرا آدنوکارسینوم تهاجمی کولون در لایه نازکی از بافت در سطح داخلی روده بزرگ به نام مخاطتهاجم به عنوان گسترش سلول های سرطانی به لایه های دیگر بافت در روده بزرگ یا هر اندام دیگر خارج از روده بزرگ تعریف می شود. تهاجم تنها پس از بررسی تومور در زیر میکروسکوپ توسط پاتولوژیست قابل مشاهده است.

هنگام بررسی تومور در زیر میکروسکوپ، آسیب شناس شما خواهد دید که سلول های سرطانی تا چه اندازه از مخاط به بافت اطراف گسترش یافته اند. به این عمق یا سطح تهاجم می گویند. عمق تهاجم مهم است، زیرا تومورهایی که به عمق دیواره روده بزرگ نفوذ می کنند، احتمال بیشتری دارد که به سایر قسمت های بدن مانند گره های لنفاوی، کبد یا ریه ها. سطح تهاجم نیز برای تعیین مرحله پاتولوژیک تومور (pT) استفاده می شود. تصاویر زیر ارتباط بین عمق تهاجم و مرحله پاتولوژیک تومور را نشان می دهد.

تهاجم پری عصبی

آسیب شناسان از اصطلاح «تهاجم اطراف عصبی» برای توصیف وضعیتی استفاده می کنند که در آن سلول های سرطانی به عصب متصل می شوند یا به آن حمله می کنند. "تهاجم درون عصبی" یک اصطلاح مرتبط است که به طور خاص به سلول های سرطانی موجود در یک عصب اشاره دارد. اعصاب، شبیه سیم های بلند، از گروه هایی از سلول ها به نام نورون ها تشکیل شده اند. این اعصاب که در سراسر بدن وجود دارند، اطلاعاتی مانند دما، فشار و درد را بین بدن و مغز منتقل می کنند. وجود تهاجم پری عصبی مهم است زیرا به سلول های سرطانی اجازه می دهد تا در طول عصب به اندام ها و بافت های مجاور حرکت کنند و خطر عود تومور پس از جراحی را افزایش می دهد.

تهاجم عروق لنفاوی

تهاجم عروق لنفاوی زمانی رخ می دهد که سلول های سرطانی به یک رگ خونی یا رگ لنفاوی حمله کنند. رگ های خونی لوله های نازکی هستند که خون را در سراسر بدن حمل می کنند، در حالی که رگ های لنفاوی به جای خون مایعی به نام لنف را حمل می کنند. این رگ های لنفاوی به اندام های ایمنی کوچکی که در سراسر بدن پراکنده شده اند متصل می شوند که به نام شناخته می شوند گره های لنفاوی.

تهاجم عروق لنفاوی مهم است زیرا سلول های سرطانی را قادر می سازد تا از طریق خون یا عروق لنفاوی به سایر قسمت های بدن از جمله غدد لنفاوی یا کبد گسترش یابند. علاوه بر این، وجود سلول‌های سرطانی در داخل یک سیاهرگ بزرگ فراتر از دیواره روده بزرگ (خارج از بسته ضخیم ماهیچه‌ای) با خطر بالایی که سلول‌های سرطانی در نهایت در کبد یافت می‌شوند مرتبط است.

حاشیه ها

در پاتولوژی، حاشیه لبه بافتی است که در طی جراحی تومور برداشته می شود. وضعیت حاشیه در گزارش پاتولوژی مهم است زیرا نشان می دهد که آیا کل تومور برداشته شده است یا اینکه مقداری از آن باقی مانده است. این اطلاعات به تعیین نیاز به درمان بیشتر کمک می کند.

آسیب شناسان معمولاً حاشیه ها را پس از یک روش جراحی مانند یک ارزیابی می کنند برداشتن or برداشتنبا هدف از بین بردن کل تومور. حاشیه ها معمولاً بعد از یک ارزیابی نمی شوند بیوپسیکه تنها بخشی از تومور را از بین می برد. تعداد حاشیه های گزارش شده و اندازه آنها - چه مقدار بافت طبیعی بین تومور و لبه برش قرار دارد - بر اساس نوع بافت و محل تومور متفاوت است.

آسیب شناسان حاشیه ها را برای بررسی وجود سلول های تومور در لبه بریده بافت بررسی می کنند. حاشیه مثبت، جایی که سلول های تومور یافت می شود، نشان می دهد که ممکن است مقداری سرطان در بدن باقی بماند. در مقابل، یک حاشیه منفی، بدون سلول های توموری در لبه، نشان می دهد که تومور به طور کامل برداشته شده است. برخی گزارش‌ها فاصله بین نزدیک‌ترین سلول‌های تومور و حاشیه را اندازه‌گیری می‌کنند، حتی اگر همه حاشیه‌ها منفی باشند.

جوانه زدن تومور

جوانه زدن تومور اصطلاحی است که آسیب شناسان برای توصیف سلول های سرطانی منفرد یا گروه های کوچکی از سلول های سرطانی که در لبه تومور دیده می شوند استفاده می کنند. اعتقاد بر این است که نشانه‌ای از تمایز کمتر تومور است. بر اساس تعداد جوانه هایی که در زیر میکروسکوپ دیده می شوند، یک امتیاز، کم، متوسط ​​یا زیاد اختصاص داده می شود. امتیاز بالا با افزایش خطر گسترش سلول های سرطانی به قسمت دیگری از بدن مرتبط است.

اثر درمانی

اگر قبل از برداشتن تومور تحت درمان سرطان (شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی یا هر دو) قرار گرفته‌اید، پاتولوژیست ناحیه‌ای از بافتی را که قبلاً تومور در آن شناسایی شده بود، به دقت بررسی می‌کند تا ببیند آیا سلول‌های سرطانی هنوز زنده هستند (قابل زنده بودن). متداول‌ترین سیستم مورد استفاده، اثر درمانی را در مقیاس 0 تا 3 توصیف می‌کند، با 0 بدون سلول‌های سرطانی زنده (همه سلول‌های سرطانی مرده) و 3 سرطان باقی‌مانده گسترده و بدون پس‌رفت ظاهری تومور (همه یا بیشتر موارد). سلول های سرطانی زنده هستند).

رسوب تومور

رسوب تومور گروهی از سلول های سرطانی است که از تومور اصلی جدا هستند اما در a نیستند گره لنفاوی. رسوبات تومور با خطر بیشتری برای گسترش سلول های تومور به قسمت دیگری از بدن مانند کبد یا ریه ها پس از درمان همراه است. رسوبات تومور نیز مرحله پاتولوژیک تومور (pT) را تعیین می کند.

غدد لنفاوی

اندام‌های کوچک ایمنی که به نام گره های لنفاوی، در سراسر بدن قرار دارند. سلول های سرطانی می توانند از طریق عروق لنفاوی کوچک از تومور به این غدد لنفاوی بروند. به همین دلیل، پزشکان اغلب غدد لنفاوی را برای جستجوی سلول های سرطانی برمی دارند و با میکروسکوپی معاینه می کنند. این فرآیند که در آن سلول‌های سرطانی از تومور اصلی به قسمت دیگری مانند غدد لنفاوی حرکت می‌کنند، نامیده می‌شود متاستاز.

سلول های سرطانی معمولاً ابتدا به غدد لنفاوی نزدیک تومور مهاجرت می کنند، اگرچه گره های لنفاوی دورتر نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند. در نتیجه، جراحان معمولاً ابتدا غدد لنفاوی نزدیک به تومور را برمی دارند. اگر غدد لنفاوی دورتر از تومور بزرگ شوند و احتمال وجود سلول‌های سرطانی وجود داشته باشد، ممکن است آن‌ها را بردارند.

آسیب شناسان غدد لنفاوی برداشته شده را زیر میکروسکوپ بررسی می کنند و یافته ها در گزارش شما به تفصیل بیان می شود. نتیجه "مثبت" نشان دهنده وجود سلول های سرطانی در غدد لنفاوی است، در حالی که نتیجه "منفی" به این معنی است که هیچ سلول سرطانی یافت نشد. اگر این گزارش سلول‌های سرطانی را در یک غدد لنفاوی پیدا کند، ممکن است اندازه بزرگ‌ترین خوشه این سلول‌ها را نیز مشخص کند که اغلب به آن «فوکوس» یا «رسوب» می‌گویند. گسترش خارج گرهی زمانی اتفاق می افتد که سلول های تومور به کپسول بیرونی غدد لنفاوی نفوذ کرده و به بافت مجاور گسترش می یابد.

بررسی غدد لنفاوی به دو دلیل مهم است. ابتدا، به تعیین مرحله گرهی پاتولوژیک (pN) کمک می کند. دوم، کشف سلول‌های سرطانی در غدد لنفاوی نشان‌دهنده افزایش خطر یافتن سلول‌های سرطانی در سایر قسمت‌های بدن در آینده است. این اطلاعات پزشک شما را راهنمایی می کند تا تصمیم بگیرد که آیا به درمان های اضافی مانند شیمی درمانی، پرتودرمانی یا ایمونوتراپی نیاز دارید یا خیر.

عدم تطابق پروتئین های ترمیم کننده

ترمیم عدم تطابق (MMR) سیستمی در درون تمام سلول‌های سالم و طبیعی است که اشتباهات موجود در ماده ژنتیکی ما (DNA) را برطرف می‌کند. این سیستم از پروتئین های مختلفی تشکیل شده است و چهار مورد از رایج ترین آنها MSH2، MSH6، MLH1 و PMS2 هستند.

چهار پروتئین ترمیم ناهماهنگی MSH2، MSH6، MLH1 و PMS2 به صورت جفت برای رفع DNA آسیب دیده کار می کنند. به طور خاص، MSH2 با MSH6 کار می کند و MLH1 با PMS2 کار می کند. اگر یک پروتئین از بین برود، این جفت نمی تواند به طور طبیعی عمل کند و خطر ابتلا به سرطان افزایش می یابد.

پاتولوژیست ها چگونه عدم تطابق پروتئین های ترمیم کننده را آزمایش می کنند؟

رایج ترین روش برای آزمایش عدم تطابق پروتئین های ترمیم کننده این است ایمونوهیستوشیمی. این آزمایش به پاتولوژیست ها اجازه می دهد تا ببینند آیا سلول های تومور هر چهار پروتئین ترمیم ناهماهنگ را تولید می کنند یا خیر. نتایج این آزمایش معمولاً به شرح زیر گزارش می شود:

• نتیجه طبیعی: بیان پروتئین حفظ شده.
• نتیجه غیر طبیعی: از دست دادن بیان پروتئین.

چرا آزمایش پروتئین های ترمیم ناهماهنگی مهم است؟

تست ترمیم عدم تطابق بسیار مهم است زیرا می تواند به پیش بینی اینکه درمان های خاص چقدر خوب عمل می کنند کمک می کند. به عنوان مثال، سرطان هایی با از دست دادن بیان پروتئین ترمیم کننده عدم تطابق بیشتر به درمان های ایمونوتراپی مانند مهارکننده های PD-1 یا PD-L1 پاسخ می دهند. این به این دلیل است که تعداد بالای جهش‌هایی که اغلب در تومورهای کمبود یافت می‌شوند، می‌توانند آنتی‌ژن‌های جدیدی تولید کنند که تومور را نسبت به سیستم ایمنی بیشتر قابل مشاهده و آسیب‌پذیر می‌کند.

آزمایش ترمیم عدم تطابق نیز برای شناسایی بیمارانی انجام می شود که ممکن است به سندرم لینچ، که به عنوان سرطان روده بزرگ غیر پولیپوز ارثی (HNPCC) نیز شناخته می شود، داشته باشند. سندرم لینچ یک اختلال ژنتیکی است که خطر ابتلا به انواع سرطان از جمله سرطان مری، سرطان روده بزرگ، سرطان آندومتر، سرطان تخمدان و سرطان معده را افزایش می دهد.

سایر تغییرات ژنتیکی که در آدنوکارسینوم مهاجم کولون و رکتوم یافت می شود

• جهش‌های ژنی APC (Adenomatous Polyposis Coli): تقریباً در موارد پراکنده سرطان روده بزرگ، جهش در ژن APC اغلب یک رویداد اولیه در ایجاد سرطان کولورکتال است. ژن APC یک ژن سرکوبگر تومور است و غیرفعال شدن آن منجر به رشد غیر طبیعی سلول می شود.
• جهش های KRAS و NRAS: جهش در ژن های KRAS و NRAS، بخشی از خانواده ژن RAS، تقریباً در 40-45 درصد از سرطان های روده بزرگ رخ می دهد. این جهش ها منجر به تقسیم و رشد سلولی کنترل نشده می شود. وجود جهش های KRAS، به ویژه، با مقاومت به برخی از درمان های ضد EGFR (گیرنده فاکتور رشد اپیدرمی) مرتبط است.
• جهش های BRAF: جهش ژن BRAF، به ویژه V600E، در حدود 10 درصد از سرطان های روده بزرگ یافت می شود. اغلب با پیش آگهی ضعیف و مقاومت در برابر برخی درمان ها همراه است. جهش های BRAF در سرطان هایی که از طریق مسیر دندانه دار ایجاد شده اند، شایع تر است.
• جهش های PIK3CA: جهش در ژن PIK3CA که زیرواحد فسفاتیدیل 3-کیناز (PI3K) را کد می کند، تقریباً در 10 تا 20 درصد از سرطان های روده بزرگ رخ می دهد. این جهش‌ها می‌توانند مسیر سیگنالینگ AKT را فعال کرده و تکثیر و بقای سلولی را تقویت کنند.

آزمایش هایی که برای تشخیص تغییرات ژنتیکی استفاده می شود

• توالی یابی نسل بعدی (NGS): NGS امکان بررسی همزمان چندین ژن را برای شناسایی جهش ها، حذف ها و تقویت ها فراهم می کند. این رویکرد جامع می‌تواند تمام تغییرات ژنتیکی رایج در سرطان کولورکتال، از جمله جهش‌های APC، KRAS، NRAS، BRAF و PIK3CA را ارزیابی کند.
• واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR): این تکنیک بخش هایی از DNA را تقویت می کند و تجزیه و تحلیل تغییرات ژنتیکی خاص مانند جهش های KRAS، NRAS و BRAF را ممکن می سازد.
• هیبریداسیون درجا فلورسانس (FISH): FISH می تواند ناهنجاری های ژنتیکی مانند تقویت یا حذف در ژن های خاص را شناسایی کند. کمتر برای تشخیص روتین تغییرات ژنتیکی ذکر شده استفاده می شود، اما می تواند در زمینه های خاص مفید باشد.

درباره این مقاله

پزشکان این مقاله را برای کمک به خواندن و درک گزارش آسیب شناسی خود نوشتند. تماس با ما اگر در مورد این مقاله یا گزارش آسیب شناسی خود سؤالی دارید. برای معرفی کامل گزارش آسیب شناسی خود، بخوانید این مقاله.

سایر منابع مفید

اطلس آسیب شناسی